One Year on a Bicycle

Vandaag precies een jaar geleden kwamen we aan in het hoge noorden van Alaska voor een super mooi avontuur. Inmiddels zijn we een jaar verder, meer dan 15.000 fietskilometers verder en veel ervaringen rijker. Heel veel mooie en minder mooie herinneringen hebben onze kijk op de wereld toch enigszins veranderd... maar in positief opzicht!

Na het extreme maar fantastisch mooie Alaska te zijn doorkruist kwamen we aan in het immens uitgestrekte Canada waar we uiteindelijk meer tijd doorbrachten dan gepland. Maud, Tom, Dirk en Daniëlle brachten er ons een bezoek en we verruilden onze fietsen even voor de luxe van een auto. Canada, er leek voor ons gevoel soms geen einde aan te komen. En dat hoefde om ons ook eigenlijk helemaal niet maar de winter was in aantocht en ons verlengde doch tijdelijke toeristenvisum tikte door. De eerste sneeuwvlok viel al.
The lower 48 zoals de Alaskanen het Amerika noemen ten zuiden van Canada was daarom het volgende hoofdstuk.
Heel veel mooie gebieden en bijzondere mensen kwamen we er tegen. Een Amerika zoals wij het nog niet kenden en zoals we in Nederland nooit op TV zien. Op voorhand was Amerika voor ons een deel van de reis waarvan we dachten "Dat doen we er even bij omdat het toch op de route ligt tussen Alaska/Canada en Zuid Amerika." Nu terugkijkend op dit deel van onze reis hebben we er soms heimwee naar en denken we met weemoed terug aan het vele moois wat we er hebben gezien en de super leuke mensen die we er hebben ontmoet.
In oktober 2018 staken we bij Tijuana de grens met Mexico over. Één van de grootse grensovergangen ter wereld en één van de meest criminele steden van Mexico. Eerlijk gezegd zagen we er wel een beetje tegenop toen we gebogen over ons fietsstuur de grensovergang in het zicht kregen.
Alle negatieve vooroordelen bleken ongegrond. De overgang bleek een poep en een scheet, met tien minuten stonden we al aan de andere kant van de grens, en de mensen waren super aardig en gastvrij. In de Baja California die volgde sliepen we vaak bij mensen thuis of in hun tuin, gewoon omdat ze de instelling hebben van "Mi casa es su casa". Vrij vertaald: Mijn huis is jou huis.
De Baja kent niet heel veel doorgaande wegen en het is daarom dat iedereen van deze enkele wegen gebruik maakt. We kwamen hierdoor dan ook veel andere lange afstandsfietsers tegen. Fietsers die ons tegemoet kwamen of fietsers die tegelijk met ons optrokken. Ontberingen in de intense woestijn werden samen doorstaan en mooie momenten samen gedeeld, vriendschappen voor het leven werden gesloten.
In het uiterste zuiden van de Baja ondergingen we een Spaanse taalcursus voor een week. Voor Kim was deze prima maar voor Arjan ging het allemaal iets te snel."Mañana amigo!"
We hielden er behalve Spaanse taalkennis ook leuke, niet fietsende, vrienden aan over. We ontdekten dat er ook leuke Fransen bestaan en met een tot camper omgebouwde schoolbus doorkruisten we samen met hun de Baja Sur en later ook nog een stukje van Mexico's vaste land.
Een veerdienst bracht ons van de Baja naar het vaste land van Mexico. De sfeer was er iets minder gemoedelijk dan in de langgerekte Baja California maar ook hier veel vriendelijke gezichten. We werden wel steeds vaker Gringo Gringo genoemd wat niet altijd positief bedoeld was. Lange fietsdagen over uitgestrekte snelwegen brachten ons via mooie steden van het westen van Mexico naar het oosten van Mexico waar we uiteindelijk oud en nieuw vierden met pas gemaakte Canadees/Mexicaanse vrienden in één van de grootse cocaïne handelshavens ter wereld.
In het nieuwe jaar fietsen we door langs de westkust naar het toeristengedeelte van Mexico. De prijzen schoten omhoog maar de lokale mensen werden ook relaxter en waren meer gewend aan blanken. Het bleek een totaal ander Mexico als wat we tot nu toe beleefd hadden. Van cenote naar cenote fietsen we door het mooie landschap maar na drie en een halve maand in Mexico gebivakkeerd te hebben waren we heel erg toe aan wat nieuws. Belize!
Belize was voor ons een erg aangename verrassing en afwisseling op het Spaanstalige Mexico. Iedereen spreekt er Engels en het eten is er stukken beter dan in Mexico. We vragen ons nog altijd af waar de Nederlandse Mexicaanse restaurants op gebaseerd zijn, in ieder geval niet op de eentonige Mexicaanse keuken die wij ervaren hebben. We zijn niet lang in Belize gebleven maar hebben wel het hele land van uiterst noord tot uiterst zuid doorkruisd. We konden er eigenlijk geen genoeg van krijgen, van de overweldigende natuur en super aardige mensen met reggae rasta roots.
Een klein gammel bootje over open zee bracht ons van Belize naar Guatemala. De Bananen Republiek waar we in terecht kwamen leek in weinig op het Belize wat we net achter ons hadden gelaten. De wegen waren er op sommige punten zo druk dat we er voor nood een lokale bus pakten omdat we ons niet langer veilig voelden op de weg tussen de vele zwarte roet uitbrakende vrachtwagens met bananen en ananassen.
In Guatemala hebben we helaas een paar mooie stukken van het land rechts moeten laten liggen omdat de tijd begon te dringen. Kim's ouders in maart en een maand later Maud zouden ons komen bezoeken in Costa Rica en Ecuador. Hun vliegdata stonden vast en we hadden uiteraard afgesproken ze te ontmoeten bij aankomst. We crosten door Guatemala in nog geen week tijd. Wat volgde was El Salvador waar we alles volgden behalve de overbekende Pan Americana Highway. We volgden de noordelijke afgelegen bergroutes waar we op plekken kwamen waar voor ons gevoel nog nooit een toerist geweest was. De mensen waren er verrassend aardig en zonder Gringo Gringo vooroordelen jegens blanken. De te fietsen wegen daarin tegen waren vaak zwaar afzien maar toch ook wel weer erg mooi. Onze eigen vooroordelen jegens een land en zijn mensen maakten dat we weinig tijd hadden ingepland voor dit kleine vergeten landje, weggedrukt tussen het veel grotere Guatemala en Honduras. Zoals bijna altijd zijn vooroordelen ongegrond en kloppen ze niet, we spendeerden uiteindelijk veel meer tijd in El Salvador dan verwacht.
Wat volgde was Honduras. Een immens groot land maar door de recente gewelddadige politieke onrusten waren we aanvankelijk van plan over het land heen te vliegen om zo onnodige gevaren te ontwijken. Van tegemoet komende fietsers in de Baja California hadden we gehoord dat ze werkelijk het land uit gevlucht waren met speciale escortes omdat ze hun leven niet zeker waren.
Toen we eenmaal dichter bij dit beruchte land in de buurt kwamen en we van voor ons fietsende fietsers vernamen dat het relatief veilig voelde en ze er zonder problemen doorheen waren gefietst waagden we de gok.
We doorkruisten Honduras op het aller smalste stukje tussen El Salvador en Nicaragua. Een stukje van slechts 140km maar doordat Kim zich meer dood dan levend voelde duurde dit avontuur toch nog twee hele fietsdagen. De hitte was soms ondragelijk, de lokale mensen leden duidelijk onder de recente onrusten en de weg was saai en lang met veel harde tegenwind.
Nicaragua wat volgde was daarentegen weer zeer de moeite waard. We sliepen weer bij mensen thuis en maakten er lokale vrienden waar we tot op de dag van vandaag nog vaak Whatsapp berichtjes mee uitwisselen. De wegen waren er vaak extreem en deden denken aan El Salvador. Soms drukten we onze fietsen meer dan dat we er op zaten. We beklommen er actieve vulkanen maar peddelden ook recht tegen extreme tegenwinden in langs Lake Nicaragua. Het meer waarlangs we ook een nacht kampeerden op een afgelegen strand. Het waaide er zo hard dat we onze tent aan een stuk of wat grote rotsblokken moesten vastknopen om niet weg te waaien. Met heimwee dachten we terug aan Alaska waar dit ook soms nodig was maar waar het landschap totaal anders was.
De tijd begon nu echt te dringen, Kim's ouders zouden zeer binnenkort al in San Jose landen, de hoofdstad van Costa Rica. Ondanks de heftige tegenwinden moesten en gingen we dan ook door. Lake Nicaragua maakte plaats voor het droge noorden van Costa Rica. Na enig herberekening in onze planning bleek dat we toch nog een beetje tijd over hadden voor San Jose en zo verbleven we een tijdje bij een paar leuke Nederlandse immigranten die een grappig restaurant annex hostel runden langs een rivier en stonden we een dag op het strand aan de Pacific Ocean.
Met Kim's ouders bekeken we het land weer als toeristen. Autootje, hotelletjes... luxe. De twee weken samen vlogen echt voorbij en voor we er erg in hadden zaten zij alweer in het vliegtuig richting Nederland en zagen wij onszelf haasten richting Ecuador waar Maud over een maand in de hoofdstad Quito zou landen.
Als je op de kaart van Centraal en Zuid Amerika kijkt zie je dat tussen San Jose en Quito vele kilometers, een aantal grensovergangen en de Darien Cap liggen.
Panama wat van noord naar zuid gezien na Costa Rica komt hebben we wat versneld afgelegd. Ons vliegtuig over de Darien Cap, waardoor geen wegen lopen, stond natuurlijk al een tijdje vast maar na wat herplannen in ons, op dit punt strakke tijdschema, zagen we toch nog kans om National Park Boquete te bezoeken. Dit erg mooie gebied rondom een vulkaan wilden we eigenlijk niet missen en dat deden we dus ook niet. Doordat we niet alles in Panama gefietst hebben maar ook een bus hebben gepakt bezorgden we onszelf wat rust. In Panama Stad was het nog even het immense Panama Kanaal bezoeken en hop, in nog geen uurtje vlogen we naar een voor ons totaal nieuw continent; Zuid Amerika. Colombia om exact te zijn.
Veel mensen denken bij Colombia nog altijd aan cocaine handel en aan de guerrilla organisatie FARC. De echte harde cocaine handel schijnt te zijn overgenomen door de Mexicanen, en de FARC is in 2017 opgeheven. Colombia was zeker niet het veiligste land op onze reis maar ook zeker niet het gevaarlijkste land. Wel kwamen we erachter dat het land nog altijd kampt met grote ongelijkheden onder de bevolking, aangewakkerd door de regering en hooggeplaatste personen. De onderdrukte minderheid, lees ongeschoolde boeren, zijn het hier niet mee eens en hadden in de tijd dat wij er waren wegversperringen opgeworpen door het hele land. Angstvallig hielden we het gebrekkige lokale nieuws in de gaten en hadden we contact met Nederlanders woonend in Colombia die soms net iets meer wisten dan wij online konden vinden.
Als we op een wegversperring zouden fietsen en dagen achtereen vastgehouden zouden worden dan zou Maud het zonder ons moeten doen in Ecuador. Iets wat zeer zeker voorkomen moest worden.
Er loopt maar één recht doorgaande grote weg vanwaar wij kwamen naar de grens met Ecuador dus veel keuze hadden we ook niet. Kim was nog een aantal dagen ziek waardoor dit niet makkelijker werd. Wel hadden we via via gehoord dat fietsers wel doorgelaten werden als je maar meewerkte en niet moeilijk deed tegen activisten. Nou zijn wij van nature de moeilijksten niet dus gokten we het erop en fietsen recht naar de wegversperringen toe. Vaak ben je te bang 😉
Bij aankomst bleken de versperringen in de nacht ervoor net te zijn opgeheven dus hadden we geluk en konden we vlot door.
De grens met Ecuador bleek een groter obstakel. Veel vluchtelingen uit Venezuela kwamen we hier tegen die met vaak minder bagage dan wij probeerden de grens over te komen om in Ecuador of Peru een nieuw leven op te bouwen. Schrijnend en triest om te zien, helemaal als je je bedenkt dat je er zelf fluitend en zonder centje pijn vrolijk doorheen fietst. De grensovergang koste ons echter wel een hele dag wachten door alle drukte, bij verre de langste wat we tot nu toe hebben moeten wachten aan een grens.
Het laatste land van dit jaar op de fiets was Ecuador. Een verrassend land en tot nu toe ons meest favoriete Spaanstalige land op deze reis. Ondanks de tijdsdruk omdat Maud er al snel zou zijn zien we toch nog kans een stuk van een de bekende bike packing route TEMBR mee te pakken voor we in Quito aankwamen.
Vlak bij Quito parkeren we onze fietsen voor drie weken bij een lokale Nederlander met een camping en wachten Maud op op het vliegveld. Erg gaaf dat ze een tweede keer bij ons langs kon komen en ze het aandurfde om op haar 15de de halve wereld alleen over te vliegen. Als heuse backpackers reisden we met bussen door het hele land en zien de meest fantastische plekken. We hike-ten samen door het Andes gebergte, reden op paarden aan de voet van een actieve vulkaan en surften op de golven van de Pacific Ocean. Echt super tof.
Aan al het moois komt altijd een einde en al veel te snel namen we met een lach en een traan weer afscheid van Maud. Tot over een half jaartje lieverd!
We blijven geen dag langer plakken in Quito en pakken het fietsen de dag na het afscheid alweer op. Richting het Amazone gebied dit keer. Het gebied waar we zitten op het moment dat we deze samenvatting schrijven. Na acht dagen afgezonderd te zijn geweest in dit afgelegen gebied met veel regen, geen internet en erg veel steile klimmetjes vieren we nu Kim's verjaardag die net als toen we met het vliegtuig aankwamen in Alaska, een jaar geleden, vandaag weer jarig is.
We proosten zo dadelijk op een fantastisch afgelopen jaar en hopen op een nog mooier komend half jaar. We hebben erg veel zin in de bergen van Peru, de zoutvlakten van Bolivia, de uitgestrektheid van Argentinië en Chili, en zien erg uit naar het desolate Patagonië met als eindpunt Ushuaia ergens aanstaand november.