De Geluiden van het Bos

Ik slaap goed na een dag flink fietsen.
Na het avondeten direct in bed.
Ik ben geen langslaper en ik wordt vaak wakker midden in de nacht. Klaarwakker ben ik dan.
Ik lees dan wat. Ik schijf dan wat. Ik luister naar de geluiden van het bos waar we in liggen.
Het bos is eigenlijk geen bos maar een ongerepte wildernis.
In Nederland staan we de bomen toe om hier en daar met een paar bij elkaar te blijven staan. Dat noemen we dan een bos.
Hier in het noorden van het Amerikaanse continent wonen minder mensen en wordt de natuur wat meer ruimte gegeven.
Ongerepte wildernis kun je het dan nog noemen.

Ik lig wakker en luister naar de geluiden van deze nachtelijke wildernis. Een grote roedel wolven huilt elkaar toe in de verte. Een uil roept. Een andere uil roept terug. Fascinerend om te horen. Voor mij totaal onbekende vogels maken de meest fantastische geluiden. Een raaf krast in een boom boven ons. Twee eekhoorns roepen elkaar luid toe vlak bij onze tent.
En als alle dieren even stil zijn en ik echt goed luister naar de intense stilte dan hoor ik het gonzende zoemen van de insecten wat hier dag en nacht doorgaat.
Ik blijf luisteren en val langzaam weer in slaap.

Helaas zal waarschijnlijk ook hier met het verstrijken van de tijd de ongerepte wildernis overgaan naar aangepaste wildernis. Uiteindelijk naar bos.
We zien de voortekenen nu al duidelijk als we door het landschap fietsen. Ruimte moet worden gemaakt voor landbouw, veeteelt, olie winning, dorpen en steden.

En wat over zal blijven; hier en daar een paar bomen bij elkaar. Misschien.
En de geluiden? Ik heb geen idee waar die zullen blijven...